زخم بستر در سنین سالمندی بسیار خطرناکتر و رایج تر است و در اغلب سالمندان کم تحرک و وابسته به تخت و ویلچر به وجود می آید. اما باید گفت هیچ سنی از این بیماری در امان نبوده و در صورت تماس زیاد در شبانه روز با بستر یا صندلی و ویلچر قابل رویت خواهد بود.

نکته قابل توجه در مورد زخم بستر تشخیص به موقع و کنترل آن بوده که در نتیجه از عفونت آن جلوگیری شود. 

آنچه که در تعریف زخمهای بستر مشترک است نواحی و علل تشکیل زخم است، بور کلی زخم بستر را میتوان ناشی از فشار اندام و سطح استحکاک آورنده بر روی پوست دانست.وقتی وزن بدن بر روی پوست فشار وارد میکند و پوست فرصت کافی برای آبرسانی و گردش خون ندارد دچار شرایط آسیب پذیر تری میگردد که نتیجه ی آن زخم بستر خواهد بود. زخم های ناشی از فشار معمولا بر اندامهایی همچون باسن، شانه و سرشانه، دنبالچه یا انتهای ستون فقرات، نواحی از پا و پشت بازوها تشکیل میشوند.

افرادی که ساعات زیادی در شبانه روز در رختواب هستند رفته رفته در نواحی همچون پاشنه،مچ پا،شانه‌ها، دنبالچه، آرنج‌ها،پشت سر، لگن وباسن دچار زخم میشوند که هر یک میتواند درمان و پیشگیری مجزا داشته باشد.

عواملی را میتوان به عنوان تشدید کننده های زخم بستر برشمرد که عبارتند از: رطوبت، فشار و برش یا بریدگی

علایم بیماری زخم بستر عبارتند از:

• تغییر رنگ پوست آسیب دیده: ناحیه آسیب دیده در پوست‌های تیره به رنگ آبی یا بنفش درآمده و براق می‌شود( به اصلاح کبود)، اما پوست‌های روشن به رنگ صورتی یا قرمز دیده خواهند شد. در صورتی که عامل فشار بر پوست برداشته شود و تغییر رنگ آن به مدت 10 تا 30 دقیقه از بین نرود، احتمال ایجاد زخم بستر وجود دارد.

• تغییرات بافت: در بیشتر موارد بافت پوست ناحیه مورد نظر سفت، اسفنجی یا گرم خواهد شد.

• پوست زخمی: در صورتی که زخمی با عمق کم بر روی پوست بیمار وجود داشته باشد که دارای مایع، چرک و سر باز است، احتمال ایجاد آسیب بیشتری به آن ناحیه را افزایش می‌دهد. در این صورت زخم کم عمق به لایه‌های عمیق پوست وارد می‌شود.

• عفونت: تغییر رنگ و احساس در اطراف لبه زخم، وجود چرک، بافت سبز یا سیاه اطراف پوست زخمی و وجود تب در بیمار از علائم زخم بستر محسوب می‌شوند که بر اثر عفونت ایجاد شده است.